De reis van de tomaten

maja tomaten in bak A

Gisteravond bij een Italiaan at ik voor het eerst sinds de chemo begon weer eens lekker, d.w.z. met smaak en mijn bordje leeg. Geen zuur, geen oprispingen, geen hik of zwaar gevoel op de maag - gewoon normaal. Heerlijk! Niets fijner dan gezellig, lekker, goed eten.

Wat dat betreft is het niet vreemd dat ik ooit het zwaartepunt hier met de bakken op het landgoed legde op groentes. Niets fijner dan een oogst, klein of groot of uit een stuks bestaand. En vandaag kon ik niet anders dan een blog openen over misschien wel een van de grootste oogsten van dit jaar.

Tomaten dus. Je denkt er niet bij na als je waterige tomaten, zoals gisteren in de salade, koopt of eet maar voor ze op je bord liggen hebben ze een lange reis achter de rug. Vergeet even de import en de kilometers en de rest van het commerciële traject - daar weet ik te weinig van maar ik weet wat ik zie, hier.

Op 16 februari jl. zaaide ik drie soorten. Maja, nog steeds het zaad dat ik ooit kocht. Minibel, een favoriet, ook van de zaadhandel. Romaatjes, zelf gewonnen zaad van gekochte tomaten. Zie het label tomaten en/of techniek om meer te leren hierover. Drie bakjes van drie zaadjes elk.

Ze kiemen, Roma kiemde vrij snel namelijk al op 23 februari en op 12 maart verpotte ik ze. Op 20 april logde ik dat ik in bak A een Maja tomatenplant had geplant. In B een en in bak I twee Roma plantjes. Ik twijfel of ik niet in I toch een Minibel heb gezet want de vruchten lijken meer op Minibel dan Roma :-).

Hoe dan ook, er staan tomatenplanten in drie bakken en op 1 juli zag ik de eerste tomaatjes zitten in alle bakken. Ik doe vrij weinig aan de weelderige groei. Ik probeer te dieven, d.w.z. het weghalen van scheuten in de oksels van 'takken' maar dat houdt vrij snel op wanneer de jungle het overneemt.

Ik probeer de trossen op te binden zodat ze straks of nu niet afbreken onder hun eigen gewicht maar ben daar, zeker dit jaar, niet consequent in. Wel breek ik, wanneer de vruchten gevormd zijn, het onderste loof weg voor licht en lucht. Het resultaat is geweldig.

romaatjes langs regenpijp in B

Gisteren heb ik de planten getopt. Het is tijd de groei te stoppen zodat de plant haar energie steekt in de groei en het rijpen van de bestaande tomaattrossen waar het anders nog steeds nieuwe vruchten zou aanmaken die niet meer zouden volgroeien.

Langs de regenpijp in B groeit een Romaplant met een stuk of vier trossen. Stiekem heb ik al een rood tomaatje gesnoept natuurlijk maar ik probeer de tros te laten hangen tot hij zo volgroeid mogelijk is.

minibel in I

In I staan twee planten waar ik niet bij kan, waar ik niet veel zicht op heb ook :-). Maar, er hangt een trosje rode tomaten waarvan, nogmaals, ik echt denk dat het geen Romaatjes zijn en dus Minibel zouden moeten wezen. Lol. Maakt het wat uit? Nee!

maja in A

De meest robuuste plant is en blijft de Maja. Een steel als een stam. Bladeren waarvan je je kunt afvragen of ze wel 'echt' zijn zo stevig en glanzend en trossen vol grote dikke tomaten die voorzichtig aan het kleuren zijn. Een ervan althans, lol (*).

Oogsttijd? Geen idee. De Romaatjes, ja, de eerste tros ga ik wellicht vandaag toch maar afknippen vanwege de voorspelde storm. De - ik ga het eigenwijs zo noemen - Minibel in I haal ik ook binnen. De rest is nog groen en wie weet hoelang het duurt voor ze oogstklaar zijn. 

En dat bedoel ik dus: wat een reis. Zes maanden of langer om tomaten te kweken in de buitenlucht zonder bescherming, zonder speciale zorg, gewoon hier op het landgoed in hartje Amsterdam. Petje af voor de kracht van het zaad, voor de plant, voor de vruchten.

Wat zullen ze goed smaken! (**)

Kate
10 augustus 2014 

(*) Jammer dat ik de kleur van de plant op de foto (weer eens) niet goed te pakken kreeg.

(**) Als u het geen bezwaar vindt om een blog te bezoeken waar het ook, maar niet grafisch, over BDSM gaat dan kunt u in het blogbericht van 12 september 2014 - of rechtstreeks via 'recepten' bovenin de balk - zien en lezen hoe de tomatenoogst verwerkt werd in een tomatensoep van landgoedoogst.