Er speelt nl. ook wel iets van blogmoeheid mee, hieroh :-). Tenslotte, wat is het? Vier jaar landgoed met ongeveer dezelfde planten geeft niet veel nieuws om te melden. Toch is nog steeds elk jaar, elke dag anders. Als er al niets is om over te jubelen dan is er wel genoeg te mopperen.
De nasturtiums bijv. :-). Zij zitten onder de luizen en hoewel ik ze ooit als bladluisval bestempelde en dat dus een goede functie is - immers, indien niet op de Oost-Indische kers waar zouden ze dan gaan zitten? - het irriteert me ook want het zit overal.
Daarnaast schieten in alle bakken tientallen jonge nasturtiumpjes omhoog. Resultaat vast van die zachte winter en wellicht ook de warmte. Stom genoeg zie en behandel ik het niet als onkruid. Wel raap ik inmiddels de gevallen besjes, zaden in spe op gooi ze weg. Dat wordt nog lachen volgend jaar of zelfs later dit jaar. Meer oerwoud!
Datzelfde oerwoud houdt licht tegen en de bakken eronder hebben er vast onder te lijden - vooral F en I. Desondanks heeft de tomatenplant in bak I al een tomatentrosje. Zo ook de plant in B - twee zelfs al en ook de veel donkerder uitziende maja tomatenplant in A. Wat er ook gebeurt, ik zal tomaten hebben dit jaar.
Zo ook knoflook. Al is het nog vroeg, te vroeg ik ben alvast aan het oogsten. Ik had geen knoflook meer in huis en beter nu opeten dan op enig moment weggooien zoals ik moest doen met de oogst van vorig jaar omdat ze te wam en licht hebben gehangen. Ik heb er drie geoogst, twaalf te gaan.
Er zijn slabonen - sperziebonen voor de niet-tuinierder. Niet genoeg voor een maaltje of dat komt nog maar wel een aantal. Voor pronkbonen is het nog te vroeg. De tuinbonen schieten dan eindelijk omhoog dus dat komt ook goed. Kapucijners lukken wederom niet. Courgettes blijven een groot vraagteken en dat is afhankelijk van hun strijd tegen de slakken.
Zoals ik al zei: het is niet veel anders dan andere jaren. De tigridia is opnieuw aanwezig in bak B. De leeuwenbek bloeit voor de tweede keer nadat ik een soort van Chelsea chop had toegepast - of was het gewoon deadheading? De dahlia's, type roze - het bekende soort, bloeit. De nieuwe, bishop's children, zitten ook in de knop.
Cosmos groeit maar bloeit nog niet. Coreopsis levert ook een gevecht met slakken maar in hou in elk geval een plantje over dat in de knop zit. Ik heb hele kleine rode zinnia bloempjes. Een korenbloem is er in het regenpijpbakje. En klaprozen, papavers, poppy - EINDELIJK. In het aardbeienbakje. Twee soorten: de ouderwetse oriental en rhoeas.
Over de kruiden kan ik kort zijn: het kwakkelt als vanouds. Tijm, gekocht, niet uitgeplant maar op de landgoedvloer was een haven voor slakken en ging dood. Rozemarijn lijkt evenwel zonder slakken ook niet bijzonder te floreren. Het stekje laurier van het terras van mijn moeder stokt. Salie - een stuk afgesplitst van het terras - groeit als kool.
Het terras van mijn moeder gaat niet goed. Ik was er vanmiddag even na weken afwezigheid. Broer is in het buitenland en ik sla over het lege huis in te gaan. Vanmiddag dan toch en even het terras op. Wat een shock: alles verdord, verdroogd, verbrand: kiwi, frambozen, vijgen, pruimen - en bijna alle overgebleven bloemen. Zo erg... Om te huilen.
Terug thuis pleziert de gemberbak die opnieuw gember laat zien en er is platte peterselie om te knippen. Basilicum kwam uit een potje van de supermarkt en behoeft, achter de peterselie, wellicht meer licht. Er staat ook nog wat zaaiwerk op de vensterbank: tagetes, meer coreopsis en nog een courgette. We zullen zien hoe dat gaat.
En zo is het een zomer als alle anderen maar een die ik me nooit had voorgesteld en met een levensgrote impact(*). Geen idee hoe het verder zal gaan met het landgoed en mij. Men doet nogal panisch over tuinieren en de kans op infecties. Ik weet het niet. Ik ga wel de knoflook oogsten voor de chemo begint en ik zal ook het zaaiwerk poten.
Voor de rest zie ik het wel. Dat is wat ik kan en moet en zal. Het landgoed blijft me plezieren maar volgend jaar, indien ik er ben, nog hier in dit huis ben want verhuizen trekt meer en meer, dan zal ik alle bakken legen en gewoon opnieuw beginnen. Nieuw jaar, nieuwe kansen voor het landgoed en mij.
Maar eerst de zomer - oh, wat een zomer...
Kate
28 juni 2014
(*) Over die impact van borstkanker op mijn leven, schrijf ik o.a. in het volwassen blog: Kate schrijft over ketens en kneuterigheid. Er staan geen expliciete foto's maar de inhoud kan vervelend zijn, kies gewoon voor het label kneuterigheid en/of borstkanker als je daar specifiek over wilt lezen.
(**) Sorry, een blog grotendeels zonder foto's - ik begon te schrijven vanuit gemopper en eens niet vanuit de foto's of de planten die erom schreeuwden in het zonnetje te worden gezet. Volgende keer weer meer beelden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten