 |
| landgoed op 1 december na het weghalen van de stokken |
Ongelofelijk, vorig jaar lag er een dik pak sneeuw. De komende weken is de verwachting zoals die van vandaag: wisselvallig, mild, boven nul.
Men zegt dat de seizoenen aan het verschuiven zijn. Toch zie ik, aan de nasturtium bijvoorbeeld, hoe de dagen wegtikken en dat is eigenlijk maar goed ook.
Net een paar uurtjes - hoe snel gaat de tijd! - buiten bezig geweest. Het was heerlijk en nu regent het wat ook wel nodig was na weken van droogte.
Ik verwijderde de stokken in bak C waar pronkbonen zo weelderig langs klommen en die in bak I, ook gebruikt voor pronkbonen. Hoewel een een fraai gezicht was de dorre stengels in een knoop bovenaan de elektra- en andere klimbuizen en -stokken, moest het gebeuren.
Als ik later vliesdoek moet leggen tegen vorst en kou dan zitten stokken me maar in de weg. Bovendien, ik weet het nog niet zeker, maar misschien ga ik wel bakken verplaatsen vanwege de teeltroulatie versus de beste plek voor de diverse groentes. Ik weet het nog niet hoor. Ik denk erover.
Toen ik dan toch bezig was heb ik nog wat compostmateriaal uit de onderste compostbak gehaald en die diep in de aarde achterin bak I gelegd. Daardoor kon ik al het nieuwe bruine materiaal kwijt dat van de klimstokken kwam en er ontstond weer ruimte voor nieuw gft materiaal.
Bij het bekijken, beter woord zou zijn inspecteren, van de bakken bleken er heel veel naaktslakken in de grote tagetesplant te zitten en tegen het bubbelplastic er langs.
Ik gooi ze op het dak van de buren in de hoop dat de vogels ze oppeuzelen maar waarschijnlijker is dat ze gewoon terug kruipen naar het landgoed. Ze hebben de jonge tuinboonplantjes aangevreten ondanks de cloches die ik er overheen had gezet - die ik al een tijdje terug dus maar heb weggehaald.
Het betekent dat ik de erwtjes, in het groene vensterbankkasje bovenop de compostbakken die weer voor het rek staan, niet durf uit te planten. Ze zijn te jong, te klein en hoewel het eigenlijk zou moeten nu de temperaturen nog in de dubbele cijfers zitten, wacht ik maar.
Er staat nog een stok in de aarde en dat is de elektrabuis die steun biedt aan de cosmos. Nog steeds in bloei. Heel apart. Niet te zien op te foto maar roze had ik ook als kleur van het moment moeten noemen. Foei :-)!
Op het kasje staat een bak met daarin ook een cosmos. Een hele kleine met een knopje dat wonderlijk aan het opengaan is. Een mini donkerroze cosmootje is zichtbaar. Met de twee zinnia's die allebei een knopje hadden zal het zover niet komen, vrees ik.
Hoewel het landgoed niet kaal is, ogen de achterste drie curverbakken, leeg. Ze zijn dat ook. Winterteelt, ik lees en lees en las erover en natuurlijk heb ik knoflook gepoot, en er staat prei, en een heel klein plantje boerenkool dat maar niet wil groeien, en de tuinbonen staan en er komen nog erwtjes en over een paar maanden zal het bollenveld in bloei staan. Het valt wel mee dus.
Meer dan dat hoor. Het is en blijft een wonder zo'n tuintje op de drempel van je huis. Ik geniet er zo van. Het brengt vreugde en rust en innerlijk weten. Het bevestigt dat er meer is dan wij zien en dat wij allen verbonden zijn. Vraag me niet waarom ik dat nu weer optype [sic!] maar zo voelt het wel. Nu. En vaker.
Het zal de decembermaand wel zijn die zulke gedachtes in mij naar boven brengt. Wat is het jaar snel gegaan. Wat was het een vreemd jaar voor het landgoed. Wat ben ik blij met het voorbije jaar - dat helemaal nog niet voorbij is.
Kate
1 december 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten