Het wonder van de moestuin

Het wonder van de moestuin duurt voort maar het grootste mirakel, dat van de oogst, laat op zich wachten. Nu weet ik, net als u, wonderen kun je niet afdwingen. Die overkomen je. 

Van lieverlee verdwijnt mijn ongeduld naar de achtergrond. Er gaan zelfs uren voorbij dat ik mijn balkon niet betreed op zoek naar de eerste bloemknopjes, teken van naderende oogst. Nu ik mijn bakken 's nachts niet meer afdek, is mijn eerste gang 's ochtends ook niet meer naar buiten. 

Ik raak gewend aan wat er is en besef dat dat de eerste stap is naar wat men noemt onbewust leven. Ha! Hoor mij... Het is natuurlijk wel zo dat de dingen die om je heen zijn vaak op de achtergrond geraken en daarmee veel van hun charme verliezen - stom natuurlijk - en daardoor minder aandacht krijgen.

Als bewust leven betekent dat je je van die valkuil bewust bent, dan wil ik wel zeggen dat ik soms, heel af en toe, zelden en daarmee te weinig, bewust leef. In elk geval besef ik nog elke dag dat mijn tuintje er is en dat het groeit en groen is en speciaal voor mij alsof er nooit eerder een tuintje bestond.

Zo ziet het er nu uit:

Wat kan ik nog zeggen zonder in herhaling te vervallen? Genoeg! Maar nu even niet. Dat uit zulke kleine zaadjes - en ieder zaadje heeft een andere kleur, een andere vorm en textuur - zulke planten, op mijn balkonnetje, in sinaasappelkistjes, zijn ontstaan, is om stil van te worden.

Het is een wonder!

Kate
7 juni 2010