Wat ik leer en accepteer door het tuinieren, maar minder bij andere aspecten van het leven, is dat je een moment voorbij kunt of moet laten gaan en dat er altijd wel een ander tijdstip zal komen om te doen wat nu niet kan of moet of verstandig is.
Ik weet, elke dag weer ervaar ik de vergankelijkheid van het leven, soms is er geen morgen, volgende week of volgend jaar. Dan misschien, ik weet niet of ik zover wil gaan, is er een volgend leven... Hoe dan ook, de cyclus van het leven is een ononderbroken keten die met of zonder mij of jou doorgaat.
Het leert relativeren. Niets is zo uitermate belangrijk in the scheme of things als wij of anderen ons doen geloven. Echt, het leven gaat ook door zonder ons, zonder dat project, zonder die afspraak of dat gewas op deze plek. Maar goed, ik dwaal af...
Ik had vandaag gereserveerd om het landgoed, de bakken in orde te maken. Na mijn zoektocht naar zwarte Curverbakken langs nogal wat vestigingen van Gamma, Praxis, Kwantum, Ikea etc. in en rond Amsterdam, kocht ik uiteindelijk twee grijze bakken - de minst lelijke kleur. Dat heet een concessie doen :-).
Gister, laat in de middag (wat blijft het al lang licht!) heb ik alvast de ene bak van gaten voorzien. Een van de twee want ik vond en vind het doodeng die boor in mijn handen. Sommige dingen moet je niet (zelf) willen doen maar ik wilde zo graag verder...
Ik denk - weet - dat ik een verkeerd boortje heb gebruikt maar goed, gaten zitten er nu in, meer dan me lief is en of de bak het zal houden met aarde en andere inhoud is nog maar de vraag. Bak twee zal niet door mij geperforeerd worden. Mijn handen zijn mij te lief en mijn broer heeft zijn hulp aangeboden.
Volgens een van de maankalenders die ik raadpleeg was de periode van 20 tot 22 februari ideaal om tuinonderhoud te doen - vandaar mijn haast. Vandaag is een stralende dag maar wel met temperaturen onder nul. Vandaag werk ik dan ook niet op het landgoed.
Vandaag gaat voorbij. Er zal een morgen komen of een volgende week. Tuinieren kan ook buiten de maankalender om. De temperaturen zullen onherroepelijk stijgen en ach, feitelijk heb ik mijn bakken buiten nog niet echt nodig. Ik kan wachten. Ik moet wachten. Het moment zal voorbij gaan.
Ik doe vandaag niets op het landgoed en ik heb er nog vrede mee ook. Al jeuken mijn handen, al popel ik van ongeduld: ik kan wachten. Ik geniet van de warmte van de zon, hier achter het vensterglas. Ik waardeer de kwaliteit van het licht maar de aarde in de bakken buiten is hard, bevroren. Ik moet wachten.
Kate
22 februari 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten