Allemaal beestjes...

Ik mag dan beginnelingetje zijn, doen of ik niets weet, het landgoed houdt daar geen rekening mee.

Vandaag moest ik toch echt constateren dat er ook op mijn gewassen 'ongedierte' zit. Ik zet het maar even tussen aanhalingstekens. In de keten van het leven speelt ieder dier, elk gewas, sommigen zeggen elke zandkorrel, een rol.

Haal een bouwsteen uit die keten, sommigen zeggen zelfs: bemoei je met die keten en het hele bouwwerk wordt aangetast of in elk geval beïnvloedt. Ik ben van nature geen 'groen' mens. Ik ben geen vegetariër. Ik koop niet ecologisch. Ik gebruik plastic en heb bussen vol mottengif mijn oude woning in gespoten.

Toch ben ik mij ervan bewust dat je duurzaam - ik noem het zuinig, normaal moet leven. Gelukkig, in mijn positie, kan ik dat ook. Ik weet wat een carbon footprint is en prijs mij gelukkig niet elke week het vliegtuig in te hoeven. Ik hoef niet iedere week een nieuwe outfit of gadget. 

Ik probeer te eten volgens de seizoenen en gebruik restjes door ze op te bakken als kliekje of met andere ingrediënten tot een nieuw gerecht om te toveren. En nu ben ik aan het moestuinieren en wel volgens ecologisch principe. Is er een alternatief, zou je je bijna afvragen? Natuurlijk niet. 

Ik ga niet willens en wetens mijn voedsel hier op mijn landgoed bespuiten met allerlei rotzooi. Daar is ook geen reden toe. Ik verbouw in kleine hoeveelheden, ik teel niet meer dan ik nodig heb of kan verwerken en ik zit in de stad wat volgens mij gunstig is als je denkt aan 'plagen', 'ziektes' of anderszins vervuilde grond.

Wat betreft die grond, die is vers, samengesteld uit gelijke delen compost, potgrond, turfmolm en kokospotgrond. Het sproeiwater komt uit de kraan of de emmer waarin ik regenwater opvang. Hartstikke gezond allemaal - zou je zeggen.

En toch, zijn er inmiddels kleine probleempjes zichtbaar. Zo bid ik sinds kort elke avond dat er iets over zal blijven van mijn rode kool. De bladeren worden opgegeten. Ik heb het, ik beken en biecht het hier op, genegeerd. Ik had geen idee waar het te zoeken. Duiven? Merels? Slakken? Of toch iets anders.

rode kool

Van de week zat er een rups - hoe ik nu weet dat dat een rups is moet u mij niet vragen, ik ben een stadsmeisje maar het was een rups, zeker weten - op de steel van een van de goudsbloemen. Hij was sneller dan ik en schoot weg.

spitskool

Koolwitjes, witte vlinders, heb ik gezien hier op het landgoed. Zij zijn een van de bekende belagers van kolen. Maar een vlinder is mooi toch? Die wil je niet kwijt of, erger, dood...

Vandaag bekeek ik de spitskool die ik ongeveer drie weken geleden in de bak bovenin het rek pootte. Ik zag hem namelijk niet, de nasturtium rechts en de pluksla links leken de kool opgegeten te hebben. Not so. Maar dat er iets aan het eten is geweest was wel duidelijk.

Ik tilde de bladeren omhoog en ja hoor, allemaal beestjes... Wat is het? Ik weet het niet.

Ze zijn heel klein - je zou ze makkelijk over het hoofd zien. Nadat ik ze even had laten liggen op het bord, strekten ze zich uit alsof ze wilden zeggen: waar is mijn heerlijke maaltje? Ik wil terug naar mijn kool. I want more! Nou, nee dus. Dat gaat me te ver.

Nu mis ik een goed naslagwerk. Mijn pas aangeschafte 'bijbel' voor ecologisch tuinieren is een boek bijna zonder foto's - erg jammer want juist voor de beginneling is beeldmateriaal van essentieel belang. En nu kan ik wel gaan Googelen maar waarop? Dit zijn duidelijk geen slakken maar mijn tuindersinstinct gaat niet verder dan dat, zegt niet wat het dan wel is.

Eierschalen - dat kwam wel in mij op en aangezien ik in mijn salade voor vanavond eieren nodig had, had ik 'toevallig' eierschalen voorradig. Zelfs zonder het internet te raadplegen heb ik ze om de aangevreten kolen gedrapeerd. Eerst in grote stukken.

Later, nadat ik toch het internet had geraadpleegd heb ik er ook wat fijner gemaakte stukken tussen gegooid. Wie weet bezeren de beestjes zich aan de scherpe randen, of is er nu een onneembare barrière geschapen die ze bij de kolen vandaan houdt. Want spuiten ga ik dus niet doen. Dan maar minder of geen kool!

sjalotten

Wat ik ook bemerk, en ook al langer dan vandaag, is dat de sjalotten vochtig lijken. Hoe simpel is het om dan de grond te bevoelen. Maar ja... het is te makkelijk om in elke bak gewoon even veel water te kieperen - ja, het wordt steeds nonchalanter dat besproeien :-). Enfin, sinds gisteren sla ik de sjalotten maar even over. Ik hoop dat ze nog niet verrot zijn.

thijm

Met precies het tegenovergestelde probleem heb ik te maken in de bak ernaast. Daar staat thijm. Een 'kant en klaar' gekocht plantje dat het zonder problemen zou moeten doen. Niet dus. Het kruid is van onderen helemaal verdroogd. Die krijgt dus tegenwoordig iets meer, of liever: beter gericht water.

En zo leer ik en probeer ik, zonder handleiding, zonder leraar, volledig op eigen kompas. Ik probeer het te doen op mijn manier - en die is vast niet uniek - eerlijk en zo goed als ik kan. Mocht iets alsnog mislukken dan hoort dat erbij. Zoveel heb ik al geleerd in mijn korte loopbaan als tuinierster. Welbeschouwd is dat een universele les die toepasbaar is op het gehele leven.

Kate
10 juli 2010